Część siódma

                                                                 ~Caroline~

 Im dłużej przesiadywałam w posiadłości Pierwotnych, tym bardziej żałowałam swojej decyzji. Czułam się jak uczennica na jakimś obozie, gdzie wychowawcami są Rebekah i Elijah. Wydawało mi się, że wszystko muszę robić pod ich dyktando. A Hayley? Działała mi na nerwy samą swoją obecnością. Odnosiłam wrażenie, że wszystko kręci się wokół niej tylko dlatego, że jest w ciąży. Klaus był jedyną osobą w tym domu przy której było mi dobrze. To ironia. Najbezpieczniej czułam się przy najbardziej niebezpiecznej istocie na Ziemi. Nie lubiłam kiedy Klaus wychodził z domu i nie zabierał mnie ze sobą. A dzisiaj niestety tak się stało. Nie powiedział ani słowa, po prostu wyszedł. Zostałam sama z Pierwotnym rodzeństwem i ciężarną wilczycą. Siedziałam sztywno na fotelu czekając aż ktoś wyda mi jakiś rozkaz, bo na przykład taka Rebekah lubiła się rządzić. Zamiast tego jednak zagadała do mnie Hayley.
-Słyszałam, że Tyler z tobą zerwał.
-Tak - potwierdziłam.
-To dlatego uciekłaś z Klausem?
-Wcale nie uciekłam. Wyjechałam, bo... zresztą co cię to obchodzi?!
-Tak jakby mieszkasz teraz w moim domu, więc obchodzi. Poza tym Tyler jest moim przyjacielem.
-Cóż, teraz możesz go sobie wziąć.
Hayley spojrzała tajemniczym wzrokiem na Elijah po czym rzekła:
-Jest moim przyjacielem i nie chcę niczego więcej. A właściwie to czemu z tobą zerwał? Przyłapał cię na igraszkach z Klausem?

Przewróciłam oczami i pokręciłam głową. Minęło tak niewiele czasu, a ja już mam serdecznie dosyć tej dziewczyny.
 Nasz bezcelowy dialog przerwało rozległe pukanie do drzwi.
-Caroline, otwórz! - wreszcie odezwała się Rebekah.
Nie miałam siły ani potrzeby, żeby się przeciwstawiać. Z wielką chęcią odeszłam od Hayley i podeszłam otworzyć drzwi. Gdy już to zrobiłam przed oczami stanęły mi dwie postaci. Jedną z nich był wysoki, czarnoskóry mężczyzna ubrany w ciemną odzież. Tuż przy nim stała ładna brunetka mająca na sobie białą sukienkę do kolan. Wyglądała bardzo młodo, na moje oko nie miała więcej niż szesnaście lat.
-Ciebie jeszcze nie znam - powiedział towarzysz dziewczyny.- Jestem Marcel.
-Caroline - przedstawiłam się.
-Caroline? Caroline Forbes? - zapytał.
-Tak, skąd znasz moje nazwisko? - zdziwiłam się.
-Cóż, Klaus dużo mi o tobie opowiadał. Zastałem go?
-A jednak Klaus ma przyjaciół... Nie, nie ma go.
-A właśnie, że jestem! - zza pleców Marcela usłyszałam brytyjski akcent Klausa.

                                                                           ~Klaus~

 Przebyłem pół Nowego Orleanu, aby odnaleźć mojego przyjaciela Marcela, a tymczasem okazuje się, że on przybywa do mojego domu z jakąś nastolatką i rozmawia sobie z moją Caroline w progu. No, może jeszcze nie całkiem moją. Jednak wierzę w to, że niedługo się to zmieni.
-Wejdź do środka, Marcel. Ty też możesz wejść - zwróciłem się do dziewczyny w białej sukience.
Caroline spojrzała na mnie, lecz za chwilę odwróciła wzrok i ustąpiła przejścia mojemu przyjacielowi i jego koleżance. Wstąpili do środka. Marcel przywitał się z moim rodzeństwem i z Hayley, bo z Caroline już wcześniej zdążył to zrobić. Zaś ciemnowłosa nastolatka wciąż milczała.
-Co cię tu sprowadza, Marcel? - zapytałem. - I kim jest twoja nieśmiała towarzyszka?
-Jestem nieśmiała tylko z pozoru - wreszcie usłyszałem jej delikatny głos.
-Jak to co? Przyszedłem przywitać się ze starym, dobrym, czy raczej złym przyjacielem - zaśmiał się. - A Davina ma rację. Pozory mylą.
Davina, a więc tak miała na imię.
-Nie wmówisz mi, że powinienem bać się tej słodkiej, niewinnej nastolatki.
-Może sama pokaże na co ją stać - zasugerował Marcel.

 Davina tylko wyciągnęła dłoń przed siebie. To wystarczyło, aby zrobił się totalny chaos. Dziewczynom znajdującym się w domu zaczęło rozwiewać włosy. Naczynia zaczęły się tłuc, a meble przewracać. W pewnej chwili Caroline prawie upadła na podłogę. Na szczęście zdążyłem ją złapać.

 Wtedy Davina natychmiast zdała sobie sprawę, że trochę przesadziła i zaraz zaprzestała czarowanie.

-Caroline, nic ci nie jest? - spytałem wampirzycę.

-A ja myślałam, że to Bonnie ma potężną moc - rzekła Caroline jeszcze nieco roztrzęsiona.

-Przepraszam - nastoletnia czarownica podbiegła do Caroline. - Czasem tego nie kontroluję.

Hayley spojrzała na blondynkę z miną pod tytułem "dobrze ci tak."

-W porządku, nic się nie stało - odpowiedziała Caroline, którą wciąż trzymałem w swoich ramionach. - Dziękuję, Klaus.

-To żaden problem, kochana.

-Ciekawe kto to wszystko teraz posprząta - mruknął Elijah.

-Zajmę się tym - zasugerowała Davina.

Kolejne wyciągnięcie ręki nastoletniej czarownicy i wszystko było poukładane jak dawniej.

-No cóż, miło było - odezwał się Marcel. - Wybaczcie ten bałagan. My już będziemy lecieć, chodź Davino. Do zobaczenia Klaus, Rebeko, Elijah, Hayley i... ty, blondi - najwyraźniej zapomniał jak Caroline ma na imię.

Wszyscy odwzajemnili pożegnanie, Marcel i Davina wyszli, a Caroline wyrwała się z moich objęć. Odwróciła się w moją stronę i spojrzała mi prosto w oczy.

-Dziękuję, Klaus -powiedziała. - Dziękuję ci za wszystko. Widzę jak ci zależy i naprawdę doceniam twoje starania. Nie pójdą one na marne, ale proszę, daj mi trochę czasu.

Mimowolnie się uśmiechnąłem. Ostatnio dała mi się pocałować, a teraz słyszę z jej ust takie słowa, które mówi mi prosto w oczy. Narobiła mi dużej nadziei i czułbym się zraniony gdyby w końcu powiedziała mi, że wcale nie chce ze mną być. W tej chwili jednak byłem szczerze szczęśliwy.