Część pierwsza

                                                                 ~Klaus~

Nazywam się Klaus Mikealson. Jestem już stary. Właściwie mam ponad tysiąc lat, a jednak wciąż wyglądam młodo. Moja rodzina, to najstarsze wampiry na ziemi. Nazywają nas Pierwotnymi. Jesteśmy nieśmiertelni, ale mimo wszystko istnieją sposoby, by nas zabić. A przynajmniej moje rodzeństwo. Moi bracia, Finn oraz Kol jakiś czas temu zostali zabici. Została mi jedynie moja młodsza siostra, Rebekah oraz mój mądry brat, Elijah. Różnie się nieco od nich. Oni są wampirami i ja także. Ale poza tym jestem też wilkołakiem. Jestem hybrydą.

 Przez te wszystkie stulecia, chciałem osiągnąć wiele. Zdobyłem prawie wszystkie wyznaczone sobie cele, ale nigdy nie byłem zakochany. Może to dlatego uchodzę za złego człowieka. A może rzeczywiście jestem zły, ale teraz do mojego złego życia wreszcie wkroczyła miłość.

 Przepiękna blond wampirzyca, nazywana Caroline Forbes. Nie lubi mnie. Kocha postać gatunku takiego samego jak ja, właściwie nawet przemienioną przeze mnie, Tylera Lockwooda. Ale to się zmieni. Jeszcze jej udowodnię, że jest w stanie pokochać mnie bardziej niż jego. Dlatego też powracam do Mystic Falls, jej miejsca zamieszkania.

 No proszę, dopiero co przybyłem do miasteczka i już ją widzę.

-Witaj, Caroline.

-Klaus? Co ty tu robisz? Myślałam, że wyjechałeś.

-Wyjechałem, ale jestem z powrotem. Stęskniłaś się?

Usłyszałem jej czarujący śmiech.

-Dlaczego wróciłeś?

-Dla ciebie, kochana.

-Och, daj spokój - rzekła i już chciała ruszyć dalej, lecz zatarasowałem jej przejście.

-Dokąd ci tak śpieszno?

-Do Eleny, więc błagam daj mi przejść. 

To urocze, kiedy tak udaje, że ma mnie gdzieś. Uśmiecham się i schodzę jej z drogi. Odczekuję moment, a gdy jest już w wystarczającej odległości ode mnie zwyczajnie podążam za nią. Myślę, że nie zaszkodzą mi odwiedziny przyjaciółki mojej miłości.

                                                            

                                                              *Caroline*

 Docieram do domu Eleny i zastaję w nim dość duże zgromadzenie. Poza Eleną jest Jeremy, Damon, Stefan, Bonnie, Matt, Tyler a nawet Katherine. 

-Szykuje się imprezka? - pytam żartobliwie, ale gdy widzę miny ich wszystkich natychmiast poważnieję. - Co się stało?

-Care, musimy pogadać - rzekła Elena.
-Więc słucham.
-Może Tyler ci powie.
Zaczęłam się niepokoić. Spojrzałam na Tylera.
-Co się stało? - spytałam.
-Widziałem cię.
-Nie rozumiem - przyznałam.
-Z Klausem.
-Co? Jak mogłeś mnie z nim widzieć? Rozmawiałam z nim dosłownie przed chwilą!
-Byłem na przeciwko. Wołałem cię. Chciałem, żebyś do mnie dołączyła, ale nawet mnie nie zauważyłaś, bo byłaś zbyt zajęta rozmową z panem Pierwotnym.
-Och, Tyler, przepraszam, nie słyszałam cię.
-A ja słyszałem wszystko co do ciebie mówi.
Rozmowę nagle przerwał nam Damon.
-Ekhem, wyjaśnijcie to sobie, a ja pójdę na górę. Elena?
-Tak, idę z tobą. Nie przeszkadzajmy im - powiedziała moja przyjaciółka.
-A ja i Jeremy wyjdziemy na zewnątrz. Również nie chcemy przeszkadzać - Bonnie wyciągnęła Jeremy' ego za drzwi.
 Spojrzałam na Matt'a, Stefana i na Katherine z nadzieją, że też zostawią nas samych. Matt pokiwał głową i wyszedł. Stefan ruszył za nim.
-A ja chętnie popatrzę. Lubię obserwować kłótnie - oznajmiła Katherine.
Przewróciłam oczami. Po tym starałam się udawać, że jej tu nie ma.
-Tyler, mnie i Klausa nic nie łączy. Wiesz, że cię kocham.
-A on kocha ciebie i chce mi ciebie odebrać.
-Może sobie chcieć. Nie obchodzi mnie on.
-Zobaczymy - wtrąciła Katherine.
Odpowiedziałabym jej coś, ale stwierdziłam, że szkoda słów. Poza tym przerwało nam pukanie do drzwi. Poinformowałam, że pójdę otworzyć. I tak też zrobiłam.
-Witam ponownie, kochana.
-Och, Klaus, serio? Wybrałeś najgorszy moment.